عشق
باز هم شب آمد و مهتاب شد چهره ی احساس من بی تاب شد
باز هم من هستم و تنهایی ام بازهم عشق و همان رسوایی ام
باز هم من هستم و غمهای من باز هم بیماری و تب های من
امشب اودرجان من درهای وهوست می شناسم این صدا فریاد اوست
بامن است اما نمی دانم کجاست لیک می دانم که با من آشناست
چشم می بندم همی می خواندم رو به سویش میکنم می راندم
می برد من را به بال اوج ها می دهد من را به دست موج ها
می برد تا شهری از رویای عشق می کشد تا ساحل دریای عشق
تا دهد مستی که دریا گم کنم در دل امواج خود را گم کنم
اگه می فهمیدیم که آخرش زیر خاک می شه خونمون .....
در سرود آفرینش نغمه ای موزون می کردیم
می خوام یه زندگی تازه ای رو شروع کنم که توش عشق باشه . صفا باشه...خودم و خودش.
اخرین دیدار
برای آخرین بار بود که می دیدمش .....
خیلی ناراحت بودم. بغض کرده بود نمی تونست حرف بزنه فقط گفت متاسفم و اشک تو چشمامش نمایان شد. دست کردم تو جیبم یه سیگار گذاشتم رو لبم هنوز سیگارو روشن نکردم با گریه گفت هیچی نشده قولت رو فراموش کردی... منم سیگار رو پرت کردم . گفت باید برم و قبل از رفتن با مکث گفت دوستت دارم ... دیگه میشد اشک هاشو واضح دید.اینو گفت و رفت.
آره دیگه اونو نداشتم یاد جمله ای افتادم که پشت یه کامیون دیدم
((براستی که زیبا رویان وفا ندارند))
تو گفتی
گفتی آخر عشق تباهی ست
گفتی دل نبند که برای تو جایی نیست
رفتی و گم شدم در تاریکی بی تو بودن
که جز عاشق شدن مرا راهی نیست
مناجات
سلا م به تعداد طپش قلبم که تا هستی هستم
خدایا مرا وسیله ای برای صلح و آرامش قرار ده.
بگذار هر جا تنفر است بذر عشق بکارم ، هر جا آزردگی است ،
ببخشایم، هر جا شک حاکم است، ایمان، هر جا یاْس است،
امید، هر جا تاریکی است، روشنایی و هر جا غم جاری است،
شادی نثارکنم.
الهی توفیقم ده که بیش از طلب همدردی، همدردی کنم. بیش
از آنکه مرا بفهمند، دیگران را درک کنم. بیش از آنکه دوستم
بدارند، دوست بدارم، زیرا در عطا کردن است که می ستانیم و
در بخشیدن است، که بخشیده می شویم